Zielona łąka

Niszta

-Chcesz ryzykować?-Spytałam i odwróciłam się do klaczy w dość dziwny spokojny sposób. Na mojej kufie widniał szatański uśmiech. Na co dzień jestem spokojna, ale gdy ją widzę nie mogę wytrzymać.

Furia

A Furia ignorowała źrebaka. Nigdy nie lubiła tych małych, wszędzie się plątających stworzeń. Spojrzała na Nisztę zachęcająco.

Alex

Widziała ignorowanie klaczy. Zaczęła biegać dookoła. Mogła być natrętna kiedy chce.

Niszta

Czekałam na ognistą klacz. Czego ona ode mnie chciała? To będą same kłopoty, ona o tym wie.

Furia

Zaśmiała się głośno, przeraźliwie. Kątem oka zmierzyła Alex, kręcąc jedynie łbem z dezaprobatą.
- Niszta, Niszta... - powiedziała z ironią.
- Ty nie wiesz, co to ryzyko. Ryzyko, to obstawiać taką klacz jak np. Ty na wyścigach. Ta... zabawa... to po prostu... zabawa. - powiedziała, robiąc przy tym głupkowatą minę.

Alex

Alex się wściekła. - Nikt nie będzie tak mówił do mojej Alfy. NIKT!!!! - Ryknęła i kopnęła Furię tylnymi kopytami. Potem podbiegła do Alfy.

Furia

Zaśmiała się, czując ledwo - ledwo kopnięcie źrebaka.
- Maleństwo, zadziornaś... powinnaś uważać, do kogo fikasz. - powiedziała spokojnie, nachylając się w stronę źrebaka.
- Skoro jesteś taka odważna, dlaczego się chowasz? uciekamy, nieładnie.

Niszta

Widząc zachowanie źrebaka, zdenerwowałam się. Jednak stanęłam w jej obronie.-Myślisz, że mnie upokarzasz? Raczej na odwrót, robisz z siebie pośmiewisko, kogoś upośledzonego.-Powiedziałam a na mojej kufie widnaił złośliwy uśmiech.

Alex

Zignorowała Furię. Nienawidziła jej. Nie interesowało ją to co mówi do niej, tylko to co mówi do Alfy.

Furia

- Uuuu... tragedia! - zajęczała teatralnie, po chwili jednak wybuchając szyderczym śmiechem.
- Niszta, ja nikogo nie ośmieszam, złotko. Ja jedynie stwierdzam fakty. - rozłożyła ramiona, po czym wystrzeliła do góry, zanosząc się złowieszczym śmiechem.

Niszta

Wywróciłam oczami.-Nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Powtarzasz się, zmień coś, bo robię się śpiąca.-Powiedziałam a po chwili mlasnęłam.

Furia

A ona kompletnie zignorowała uwagi Niszty, latając radośnie dookoła niej oraz Alex. szybko, sprawie, zwinnie. Uśmiech na jej pysku był ledwo dostzregalny na skutek zwrotnej prędkości, jaką ta klacz rozwinąć potrafiał.

Alex

Jakoś już nie marzyła o lataniu. Ziewnęła i położyła się.

Niszta

Skoro tak. Spojrzałam jeszcze raz na klacz i położyłam się, kładąc łeb na ziemi i patrząc przed siebie.

Furia

A ta nagle i gwałtownie wystrzeliła w górę, znikając. Widać jej już nie było, jednak donośny jej śmiech rozchodził się z głośnych echem po łące.

zt.